Trześniów, niem. n. Klein Kirchbaum.
Trześniów jest położony na terenie otoczonym wzniesieniami, przekraczającymi 100 m n.p.m. Z wielu bezimiennych wzgórz nazwane były dwa: Krahen Berge – 0,5 km na pn-zach. Od wsi, 119,7m, oraz Galgen Berg – 0,5 km na pd., 130,2m npm. Dziś wszystkie bezimienne.
Wieś ulicówka, zapewne pochodzenia słowiańskiego, skolonizowana nastepnie na prawie niemieckim, czego dowodem jest charakterystyczna wielkość 64 łanów , wspomniana w 1405 r. Z biegiem czasu zmniejszyła się nieco i w 1718 r. obejmowała 53 łany metrykalne, a 50 realnych. Na początku XIX w. wieś obejmowała 19 łanów tzw. zredukowanych. W 1910r. grunty gminne liczyły 625,8 ha.
W XIX w. była to wieś stosunkowo uprzemysłowiona. Obok tartaku funkcjonowała tu kuźnia i cegielnia . Już w 1718 r.był we wsi młyn wodny i tartak, podobne jak 100 lat później. Obaj właściciele uposażeni byli po 1 łanie zagrodniczym. Młyny znajdowały się na młynówce (Milen Fließ), płynącej 1,5 km na wsch. od wsi, stanowiącej górny bieg albo dopływ Radach [Hammer Fließ], uchodzącego do Łęczy. Młyn wodny znajdował się 1,6 km na pn.-wsch. od wsi, po raz ostatni zaznaczony został na mapie z 1834 r. W okresie międzywojennym w tym miejscu czytelnym był tylko staw młyński. Tartak znajdował się na wschód od wsi. Na mapie z 1934 r. widnieje tu jeszcze osada Kirchbaumer- Mühle , ale już bez śladów młyna czy piły. Osada ta, zapewne zniszczona w 1945 r., nie istnieje już na współczesnych mapach. Dworski las, z którego chłopi mogli brać drewno na opał, wspomniany został w 1718 r. W 1809 r. był tu leśniczy na 1900 morgach drzewostanu (485 ha), w poł. XIX w lasy obejmowały już tylko 1665 mórg 170 prętów kw.v (425,3 ha). Leśnictwo wspomniane w końcu lat 40 tych, istniało jeszcze na pocz. lat 80. W średniowieczu wieś parafialna (potwierdzenie w 1405 r.) w diec. lubuskiej, dekanat Ośno. Po Reformacji kościół afiliowano do parafii w Radachowie (potw. w 1718 r.), inspektorat prot. w Ośnie. Po 1945 r. wieś została przypisana do parafii Św. Trójcy, od 1963 r. św. Jakuba w Ośnie. W 1405 r. wspomniano 4 łanowe uposażenie proboszcza, potwierdzone jeszcze w 1718 r. Patronat nad kościołem należał do właściciela wsi. Nieistniejący już kościół, zapewne z XV w., był – jak wynika z opisu sporządzonego w 1693 r. – cały z drewna i wypełniony cegłami . Wieża jest z drewna i grozi zawaleniem. W 1701 r. od zach. dostawiono nową drewnianą wieżę. Zawieszono na nim 3 dzwony z XV w., a więc z czasów fundacji świątyni: pierwszy z nich o średnicy 37 cm miał na szyi symetrycznie rozłożone 3 trzy litery "m" w formie minuskułowej (małej), oznaczające Marię, drugi – o średnicy 55 cm nie posiadał inskrypcji, natomiast na trzecim, który miał 60 cm średnicy znajdował się nie całkiem zrozumiały napis minuskułą: hilf* got* maria* berot* lorenc* brvflcrhevsler. W 1605 r. dawni i obecni właściciele wsi ufundowali pozłacany kielich srebrny o wys. 19,5 cm. Za ołtarzem wisiało epitafium jednej ze współfundatorek kielicha, Ewy z Winterfeldów von Ihlow z lat 20 XVII w. Kościół ten zapewne zniszczony w 1945 r. został tak skutecznie wymazany z krajobrazu wsi, że nawet Schematyzm’95 pomija go wśród rozebranych budowli.

Źródło: www.osno.pl