Dom gościnny Jezuitów w Klenicy obecnie jest budynkiem użytkowanym i pełni funkcję mieszkalną. Posiada on jednak bogatą historię.

W roku 1649 dobra otyńskie wraz z Klenicą otrzymał zakon jezuitów na mocy testamentu spisanego przez Ernsta barona von Sprintzensteina. W 1680 roku zbudowali oni pierwszy dom gościnny.

Budynek z towarzyszącą mu zabudową spłonął w pożarze 18 kwietnia 1690 roku.
W latach 1690-1692 jezuici wznieśli nowe budynki gospodarcze, a w 1693 postawili nowy dom gościnny. Od 1776 roku klenickie mienie przeszło pod zarząd kamery królewskiej. W 1787 roku książę kurlandzki – Ernest Johan von Biron kupił otyński majątek wraz z Klenicą. W 1795 roku dobra odziedziczył syn Ernesta Johana - Piotr książę żagański, który zmarł w 1800 roku. Sukcesorem Klenicy została jego najmłodsza córka Dorota, po mężu de Talleyrand-Perigord, księżna Dino.

W czasie nieobecności właścicielki nadzór nad majątkiem sprawował mieszkający
w domu gościnnym Henneberg. W 1862 roku córka Doroty – Paulina markiza de Castellane, objęła wydzielony z dóbr otyńskich majątek klenicki wraz z Swarzenicami i Karszynem. Po jej śmierci w 1891 roku, zarząd nad dobrami sprawował jej zięć - Antonii Wilhelm książę Radziwiłł, który okresowo mieszkał w pojezuickim domu, do czasu wybudowania w 1884 roku pałacu nazywanego myśliwskim.

Nowy budynek stanął na terenie parku, położonego na wschód od domu gościnnego. Od tego czasu w starym domu zamieszkiwali pracownicy majątku. W 1891 roku dobra przeszły we władanie Marii Doroty – żony księcia Radziwiłła. Po śmierci księcia w 1904 roku posiadłość w Klenicy stała się letnią rezydencją księżnej na stałe mieszkającej w Berlinie. Księżna Maria Dorota Radziwiłł umarła 11 lipca 1915 roku
w Klenicy.

Kolejnym właścicielem majątku został Stanisław Wilhelm książę Radziwiłł. Po jego śmierci w 1920 roku posiadłość przeszła na niepełnoletnią córkę Annę Marię, która w 1922 roku odsprzedała ją Śląskiemu Towarzystwu Ziemskiemu. W połowie lat 20. XX wieku część posiadłości nabył właściciel firmy handlującej drewnem – Johan Jacob Bowinckel z Berlina i pozostał w jego władaniu do końca II wojny światowej. Resztę rozparcelowanego majątku kupił w 1. poł. lat 30. XX wieku Clemens Bußmann.