Buczyny Łagowsko-sulęcińskie

Opis

Sulęcin otaczają przepiękne lasy liściaste porastające krawędzie rynien jeziornych Buszna i Buszenka oraz morenowe wzniesienia. Są to buczyny, które rozwijają się na glebach gliniasto – piaszczystych i są naturalnym typem lasu dla tego rodzaju siedliska. Drzewostan ten jest wyjątkowo dorodny. Niektórzy twierdzą, że jest on jednym z piękniejszych w kraju. Buczyny Łagowsko – Sulęcińskie rosną tu na skraju swego geograficznego zasięgu i są swoistym łącznikiem między buczynami pomorskimi i reglowymi buczynami górskimi.

W większości należą do ubogiej postaci kwaśnych buczyn niżowych. Miejscami, zwykle u podstaw pagórków, rozwija się postać żyźniejsza. Drzewem bezwzględnie panującym w buczynach jest buk. Domieszkę w drzewostanie bukowym stanowi głównie sosna zwyczajna, dąb bezszypułkowy oraz jawor. W otoczeniu wyróżniają się też świerki, daglezje i modrzewie, gatunki obce w tym rejonie geograficznym, ale dodające krajobrazowi malowniczości.

W ruinie ubogiej postaci buczyny rośnie bardzo niewiele roślin. Gatunkiem charakterystycznym jest tu kosmatka orzęsiona, spotyka się też paprocie, np. narecznicę samczą oraz szereg gatunków mszaków. W postaci żyźniejszej znajdziemy więcej gatunków związanych z bukami, m. in. trawy: perłówkę jednokwiatową i zwisłą oraz prosownicę rozpierzchłą. Dużymi płatami rośnie tu jasnozielona turzyca leśna. Wczesną wiosną kwitną przylaszczki, zawilce i fiołki leśne.

Buczyny dostarczają pięknych widoków przez cały rok. Jednak szczególne wrażenie wywierają jesienią, kiedy to bukowe liście przebarwiają się na czerwony kolor.

Buczyny Łagowsko-Sulęcińskie zostały objęte ochroną, jako jeden z obszarów sieci Natura 2000.

Tekst i foto: www.sulecin.pl