Pałac W Iłowej

Opis

 

Pałac w Iłowej wchodzi w skład zespołu złożonego z otaczającego go parku i nieco odsuniętych od niego budynków gospodarczych. Dzisiaj, to właśnie przez bramę przejazdową jednego z budynków gospodarczych, prowadzi główny wjazd na teren założenia. Budynek pałacu otacza kanał zasilany wodą z przepływającej rzeczki Czernej, wydzielając rezydencję od pozostałych zabudowań. Od strony zachodniej oraz południowej biegnie wokół pałacu taras, z którego poprzez mostki rozpięte nad kanałem można dostać się do położonego niżej Parku Dworskiego.
Pierwsze wzmienki o rezydencji pochodzą z 1626 roku, kiedy jej właścicielem był Krzysztof von Schellendorf, który przebudował poprzednie założenie. Późnorenesansowy budynek stanowi trzon obecnego pałacu. Na początku XVIII
wieku do zachodniego boku dobudowano skrzydło barokowe. Znacząca przebudowa, której efektem jest obecna forma, miała miejsce w latach 1860 – 1905. Wówczas to, zmieniono kształty dachów, dobudowano wieżę do barokowego skrzydła oraz tarasy i podcień przed głównym wejściem. Z tego okresu pochodzi także wystrój wnętrz. Większość prac prowadzona była za panowania na tym terenie Fryderyka Promnitza, przebudowy te być może są autorstwa Juliusza Simonettiego, który budował dla tego rodu pałac w Żarach oraz kościół w Iłowej. Następnym właścicielem, który z rozmachem prowadził prace budowlane całego założenia był Friedrich Maximilian von Hochberg, który kupił rezydencję w 1902 roku i mieszkał w niej do 1911. W tym czasie skrzydło zostało podwyższone i dobudowano wieże od strony północnej, przeprowadzono także modernizację wnętrz. Projektował je profesor Philippi, a bogate plastycznie sztukaterie wykonał Giovanette. Od 1914 do 1918 dobra pozostawały w posiadaniu Hansa Heinricha von Pless. W latach 1929 – 1945 właścicielem był Paul Jentzig. Obecnie w pałacu mieści się szkoła. 
Pałac został założony na planie litery L. Składa się ze starszego skrzydła głównego, w którym umieszczony jest dekoracyjny portal oraz ze skrzydła bocznego, znacznie wydłużonego. Bryła budynku jest głównie trzykondygnacyjna, rozdzielona wykuszami oraz wieżyczkami.
Na elewacji po stronie południowej na wysokości pierwszego piętra umieszczono zegar słoneczny. Przedłużenie ściany północnej skrzydła stanowi wieża zamknięta dwoma baniastymi daszkami.
Główna klatka schodowa mieści się w wieży. Ozdabia ją szereg płaskorzeźbionych sztukaterii. Od holu wejściowego oddziela ją drewniana ścianka z dwuskrzydłowymi drzwiami wahadłowymi. Przy wschodniej ścianie holu biegną ozdobne schody drewniane z tralkową złoconą i polichromowaną balustradą. Korytarz i hol posiadają dekorację sztukatorską w formie połączonych ze sobą figur geometrycznych. Dodatkowo, hol zdobią drewniane boazerie pokryte polichromiami z japońskiej laki. Południowo –
wschodnią część budynku głównego zajmuje bogata pod względem sztukatorskim sala, niegdyś gabinetu, dziś sekretariatu. Ma ona kształt kwadratu, sklepiona jest płaską kapułą z głębokimi lunetami. Pomieszczenie, podobnie jak pokój obok, zdobi gęsta siatka florystycznych i figuralnych przedstawień. W części południowo – zachodniej mieści się sala biblioteczna. Zachowały się w niej zdobione snycersko szafy stanowiące oryginalny wystrój pomieszczenia. Na sklepieniu dostrzec można delikatne formy sztukaterii. Do dawnego gabinetu muzycznego oraz sali balowej prowadzą polichromowane i złocone portale. Najbardziej charakterystycznymi elementami sali balowej są umieszczone w narożach pod sufitem pełnoplastyczne kosze z owocami. Ich dopełnienie stanowią płaskorzeźby na sufitach i ścianach. Sala muzyczna posiada scenę, która zwieńczona jest sklepieniem w kształcie muszli, które podtrzymują prostokątne słupy z rzeźbami. Na zakończeniu korytarza znajdują się schody prowadzące na wyższe piętra.
Pałac wraz z otaczającym go Parkiem Dworskim i zabudową gospodarczą stanowi niezwykle cenny zabytek w skali województwa.