Sienno; niemiecka nazwa Seefeld.
Do 1873 r. w pow. torzymskim, którego stolicą (z wyjątkiem lat 1810-53) było Ośno, następnie w pow. zachodniotorzymskim z siedzibą w Ośnie, a od 1904r.- w Rzepinie. Po 1945r. w pow. rzepińskim z siedzibą w Słubicach, w 1958r. przemianowanym na słubicki. Przed 1945r. samodzielna gmina wiejska. Po wojnie gromada w zbiorczej gminie Ośno, od 1954r. – sołectwo w Gr.RN Kowalów, od 1973r. – gmina Kowalów. Od 15.01.1976r. Sołectwo Sienno znajduje się znów w gminie Ośno. Najstarsza wzmianka pochodzi z roku 1317, w którym nazwa wsi zapisana została Seueld. W 1405r. – Sefelt. Jeśli istniała n. słowiańska, to została ona dość szybko zaadaptowana w procesie znaczeniowego uwyraźniania nazwy w języku niemieckim i oznaczała dosłownie „jeziorne pole”(takie rozumienie nazwy najlepiej podkreśla napis na chrzcielnicy See Feldt), zapewne od jezior leżących kilka km na wschód od wsi. Brak informacji o podstawach rekonstrukcji nazwy polskiej.
Dawna posiadłość biskupów lubuskich, poświadczona dokumentem z 3.02.1317r. biskupowi Stefanowi II przez margrabiów Waldemara i Jana. Pozostawała ona własnością biskupów do Reformacji. 14.12.1563r. margr. Jan Jerzy przejął wszystkie dobra kapituły lubuskiej. W następnych latach wieś dzieliła losy domeny w Lubuszu , a po 1718r.- w Pamięcinie. W 1844r. dobra pamięcińskie wykupiła rodzina królewska książąt Prus (Prinzen von Preussen) (jak tytułowano młodsze rodzeństwo królewskie), przekształcając je w ordynacją (Fideikomiß), która istniała formalnie do 1945r. Po wojnie majątek przejęło państwo.
Wprawdzie w 1809r. wspomniany został folwark, jednakże nie ma o tym słowa w 1718r., zaś w 1850 r. grunty określone zostały jako własność majątku w Pamięcinie w posiadaniu chłopów. Wieś owalnica, co dowodzi słowiańskiego rodowodu osady. W 1405r. wieś liczyła 64 łany, co z kolei odpowiada standardom kolonizacji na prawie niemieckim. W 1718r. 68 łanów metrykalnych przeliczono na 59 realnych. W 1809r. wsi przypisano tylko 34 łany. W 1850r. grunty chłopskie liczyły 5253 morgi, czyli 1315,5 ha, w tym 1150 ha gruntów ornych i tylko niespełna 13 ha łąk. W 1913 r. wieś obejmowała 1163 ha. W 1718r. było 14 chłopów, z których dwóch miało po 6 łanów, 11- po 4 łany, a jeden miał 2 łany. Ponadto tylko jeden zarodnik z 1 łanem. Na początku XIX w. obok sołtysa lennego było 13 chłopów, 10 chałupników 1 komornik. W 1939r. spisano tu 80 indywidualnych gospodarstw domowych. W 1718r. sołtys Ch. Röstell był chłopem i posiadał prawdopodobnie 6 łanów . W 1809r. wyraźnie wspomniano sołectwo lenne.
Podstawą egzystencji ludności była uprawa roli. Wprawdzie w 1714r. stan ziemi określano jako zły, ale już 4 lata później napisano, iż „grunty orne podzielone na 3 pola są raczej czyste”. Struktura zasiewów na 4 łanach była następująca: jęczmień -66%, żyto -25 %, owies i groch – po 2,7 %, pszenica i wyka po – 1,3 %, tatarka 1 %. Tylko zagrodnik wysiewał rok w rok na swym 1 łanie 4,50 szefla żyta i 2 szefle jęczmienia. 1 ziarno pszenicy dawało 4 ziarna plonu. Łąki i stan hodowli były złe. Zbierano tylko po 2-3 fury siana. Na 4 łanach chłopskich hodowano 4 konie, 4 woły, 7 krów, 34 owce, 6 świń i 6 gęsi. Ponieważ w połowie XIX w. było tylko 13 ha łąk i niespełna 3 morgi pastwisk, zapewne nadal nie było tu warunków do rozwoju hodowli. W 1718 r. wspomniano o hodowli pszczół, którymi zajmowało się kilku chłopów. W 1718r. wspomniano karczmarza, który wcześniej szynkował 75 beczek piwa rocznie, ale z chwilą uruchomienia przemysłowego warzenia piwa w Ośnie, wyszynk spadł do 50 beczek. W 1809r. wspomniany został kowal. Na początku XIX w. był we wsi wiatrak. Sienno leży na obszarze pozbawionym lasów. W 1718r. chłopi kupowali drewno w odległości aż 2 mili tj. ok.16 km. W 1850r. do wsi należało 500 mórg (127 ha) lasu.
W średniowieczu wieś parafialna (potwierdzenie w 1405r.) w dekanacie Ośno, diecezja lubuska. Po Reformacji parafia protestancka w inspektoracie frankfurckim. Od 1945r. filia parafii kat. w Ośnie (zrazu pod wezwaniem Św. Trójcy, następnie św. Jakuba), dekanat rzepiński w diecezji (zielonogórsko-) gorzowskiej. Parafia płaciła 4 tal. katedraticum, co dowodzi zasobności wsi. Proboszcz miał w 1405r. 4 łany, z których jeszcze przed 1561r. wydzielono 2 łany dla kościoła.
Obecny kościół – późnogotycki, z cegły i kamieni narzutowych – został zbudowany na pocz. XVI w. na fundamentach średniowiecznego. Kwadratowa wieża, bogato zdobiony szczyt wsch. z pocz. XVI w. Jedynie przedsionek był szachulcowy. W 1784r. nastąpiła przebudowa świątyni (dało to prawdopodobnie asumpt do datowania w schematyzmach fundacji kościoła na XVIII w.), wtedy też powiększono okna i zbudowano empory. Ołtarz pochodził z pocz. XVII w. Na wyposażeniu była też chrzcielnica z końca XVII w. co potwierdzały dwa napisy: „Anno Christi 1693 den 18 April” i „See Feldt Pastore Johanne Bobertag Crosna Silesio”
Na belkowaniu wzniesionym w 1786r. wisiały dwa zabytkowe dzwony (informacja z 1913r.). Na starszym, średniowiecznym znajdowało się 18 medalionów ze scenami z życia Jezusa i historią Męki Pańskiej. Dzwon z pocz. XVI w. zawierał zniekształcony napis późnogotycką minuskułą: „gsv [Jezus]ich mir mane dich dorch biv*allegr gutter gesv*aller unig” Kościół ucierpiał zapewne w czasie ostatniej wojny i prawdopodobnie dopiero po odbudowie został poświęcony 22.04.1957r. pw. Znalezienia Krzyża św. W schematyzmie z 1976r. występuje już pod tytułem MB Ostrobramskiej.

Źródło: www.osno.pl