Przytok

Opis

 

Wieś położona malowniczo w odległości 14 km od Zielonej Góry. Jej historia sięga wczesnego średniowiecza, o czym świadczą znaleziska archeologiczne. W 1408 roku została po raz pierwszy wymieniona w źródłach pisanych. Należała do rodów: von Qvoss i Stentsch. Z przekazów wiemy, że w 1790 roku były we wsi: dwór, kościół katolicki i kościół ewangelicki, plebania, trzy młyny i szkoła.

Warto zobaczyć:

Kościół 

- Kościół murowany z kamienia i cegły, klasycystyczny, ufundowany przez M. Stentscha w latach 1776-1778. Stoi w miejscu innego wybudowanego w latach 1627-1629 (fundatorem był J.G. Stentsch), który uległ zniszczeniu, podobnie jak pierwotny, będący jeszcze budowlą drewnianą.
- Plebania (dawna) pochodząca z końca XVIII stulecia.
- Pałac wybudowany w latach 1864-1867 (obecnie mieści się tu Ośrodek Szkolno-Wychowawczy), neorenesansowy, murowany, piętrowy o bogatym wystroju architektonicznym elewacji i wnętrza (zwłaszcza sala, sień i klatka schodowa). Budowla nakryta jest czterospadowym dachem, na uwagę zasługuje wieża z ażurową latarnią. Elewację ogrodową zdobi trzyarkadowa loggia z kolumnami porządku korynckiego. Pierwotnie w Przytoku istniał dwór już w XIV wieku, wymieniony w 1421 roku. Wykorzystując dawniejszą budowlę gotycką Joachim Stentsch wybudował nowy renesansowy w latach 1596-1597. Część została rozebrana w roku 1895, a reszta w 1933.

Pałac 

- Oficyna (część zabudowy folwarcznej) pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku, barokowa, murowana z cegły, piętrowa, nakryta dachem mansardowym.
- Czworak (część folwarku) klasycystyczny, murowany z cegły, piętrowy, datowany na drugą połowę XVIII wieku.
- Budynki mieszkalno-gospodarcze (część folwarku) z drugiej połowy XVIII stulecia, przekształcone po 1945 zatraciły swoje stylowe cechy.
- Park krajobrazowy założony w 1792 roku przez Stentschów, w którym wiele drzew można zaliczyć do pomników przyrody.

- Przed spłonięciem nieopodal (w pobliżu miejscowości Mielno)  znajdował się największy w Polsce dąb "Napoleon", o obwodzie prawie 11 metrów, wieku 700 lat.
- Miejsca gniazdowania niezwykle rzadkiego bociana czarnego.


Źródło informacji:
S. Kowalski, Zabytki województwa zielonogórskiego, LTN, Zielona Góra 1987.
http://www.zetozg.pl/ugzabor/zabytki.htm