Jest najbardziej znanym rezerwatem w regionie. Utworzono go w 1980 roku na

źródło: www.wikipedia.pl

terenie gmin Międzyrzecz i Lubrza. Zajmuje on powierzchnię  50,77 ha. Celem jego utworzenia było zachowanie, ze względów naukowych i dydaktycznych, miejsca zimowania i rozrodu największej w Europie wielogatunkowej kolonii nietoperzy. Rezerwat obejmuje fragment pozostałości podziemnych fortyfikacji Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego. W skład fortyfikacji wchodzi labirynt podziemnych korytarzy o żelbetonowej konstrukcji, znajdujący się na głębokości 35 – 50 m pod powierzchnią ziemi. Osią labiryntu jest korytarz główny, od którego odchodzą w licznych kierunkach korytarze boczne. Korytarz główny ma szerokość ok. 5 m i długość ok. 5 km. Korytarze boczne mają wymiary 2 x 2 m. Część korytarzy jest zalane wodą, w wielu miejscach ścieka ona po ścianach tworząc rozmaite zacieki i nacieki. W ścianach korytarzy znajdują się liczne zagłębienia, nisze i wnęki wykorzystywane przez nietoperze na swoje kryjówki. W podziemnych korytarzach zimuje tu co roku 20 - 30 tys. osobników należących do 12 gatunków. W rezerwacie występują nietoperze między innymi z gatunku: nocek duży, nocek Bechsteina, nocek Nottovera, nocek wąsatek, nocek łydkowłosy, nocek rudy, mroczek późny, karlik maleńki, gacek wielkouch. Wszystkie nietoperze występujące w międzyrzeckich podziemiach należą do rodziny mroczkowatych. Przed rozpoczęciem hibernacji gromadzą one zapasy tłuszczu, które muszą im wystarczyć na całą zimę. W górach i na wyżynach znajduje się dużo naturalnych jaskiń, nieczynnych kopalń i sztolni, gdzie nietoperze mogą przetrwać zimę. Natomiast na nizinach brakuje podobnych schronień, dlatego też podziemne korytarze MRU są tak dogodnym miejscem. Temperatura w podziemiach jest stabilna i wynosi 8 – 9 stopni, a wilgotność powietrza jest stale wysoka. Najważniejszym czynnikiem zagrażającym populacji nietoperzy jest niszczenie

źródło: www.wikipedia.pl

bazy pokarmowej, czyli wycinanie lasów liściastych i zastępowanie ich monokulturami sosnowymi lub świerkowymi, gdzie bogactwo gatunkowe owadów jest najmniejsze; groźne jest również osuszanie i likwidacja małych zbiorników wodnych, co prowadzi do zmiejszenia się ilości pokarmu dla nietoperzy odżywiających się owadami nadwodnymi. Kolejnym zagrożeniem jest wycinanie starych, dziuplastych drzew, oznaczające utratę miejsc, w których ssaki te mogą zakładać kolonie i wychowywać młode. Niebezpieczne jest także stosowanie chemicznych środków owadobójczych chroniących pola uprawne i lasy przed szkodnikami. Nietoperze zjadając owady, gromadzą w swoich organizmach duże ilości tych substancji, co może prowadzić do śmierci lub obniżenia płodności. Niektóre gatunki nietoperzy zakładają kolonie rozrodcze na strychach kościołów i budynków mieszkalnych. W takich miejscach powszechnie stosuje się środki owadobójcze zabezpieczające drewniane konstrukcje przed kornikami i innymi owadami niszczącymi drewno. Substancje te są bardzo toksyczne dla wszystkich ssaków, również dla ludzi. Dlatego w Europie zachodniej zastąpiono je środkami działającymi wybiórczo na owady, które są równie skuteczne, a ich toksyczność jest wielkokrotnie mniejsza. Są to związki występujące w przyrodzie, dzięki temu są łatwo rozkładane w organizmach ssaków. Wiele nietoperzy ginie bezpośrednio zabijanych przez ludzi; ludzka bezmyslność, okrucieństwo i niewiedza również są groźne dla nietoperzy.

źródło: www.gorzow.rdos.gov.pl, www.lpk.ovh.org