Trzemeszno

Opis

Trzemeszno Lubuskie jest to stosunkowo duża wieś sołecka, położona około 9

Zdj. Buczyny przy drodze Trzemeszno Lubuskie - Wielowieś

km na wschód od Sulęcina, przy szosie Słubice – Międzyrzecz. Pierwsza historyczna wzmianka o Trzemesznie pochodzi z 1293 roku. W 1370 roku jako właściciel połowy wsi wymieniony został rycerz von Seydlitz. Osada pozostawała wówczas w granicach Brandenburgii.

W następnym stuleciu wśród posiadaczy działów własnościowych w Trzemesznie – oprócz Seydlitzów – wymienione były rodziny von Wolkow, von Loga i Grochow. Osada była już wówczas w granicach starostwa Międzyrzecz. W 1793 roku Trzemeszno weszło w skład państwa pruskiego. W latach 1806 – 1815 wieś pozostawała w granicach Księstwa Warszawskiego, potem w prowincji Brandenburgia. W latach 1804 – 1870 Trzemeszno korzystało z praw miejskich. W 1823 roku wzniesiono z cegły i kamienia synagogę dla licznych przedstawicieli gminy żydowskiej. Obiekt ten w latach II wojny światowej zamieniony został na spichlerz, a po 1945 roku na świetlicę. W 1855 roku wśród mieszkańców Trzemeszna było 657 ewangelików, 13 katolików i 177 Żydów. Majątek rycerski podzielony był na trzy części. W latach 1846 – 1854 w Trzemesznie istniał zakład ałun, a od pierwszej połowy XIX wieku dwie kopalnie węgla brunatnego. Skąpe materiały źródłowe pozwalają pośrednio na stwierdzenie istnienia w Trzemesznie na przestrzeni dziejów co najmniej trzech kolejnych kościołów. Erygowanie parafii w tej wsi przypisuje się na przełom XIII i XIV wieku. Fundatorami pierwszej świątyni byli rycerze Wolkow i von Seydlitz.

Zdj. Trzemeszno Lubuskie i Góra Glinnik -
autorstwa Stefana Wiernowolskiego

Druga z kolei świątynia wzniesiona „z bierwion drewnianych” posadowiona była na terenie parku majątku. Jej metryka była najpewniej XVIII-wieczna. Obiekt ten rozebrany został w 1854 roku. Obecnie istniejący w Trzemesznie kościół ceglany został wybudowany w 1866 roku. Przeniesiono do niego elementy wyposażenia ruchomego z dwóch poprzednich świątyń. W 1899 roku po wschodniej stronie kościoła wybudowano plebanię. W 1918 roku zaginęła zabytkowa, XVII-wieczna tablica ołtarzowa z wyobrażeniem Ostatniej Wieczerzy i Sądu Ostatecznego. Omówione wyżej kościoły od czasów Reformacji należały do sulęcińskiej parafii protestanckiej aż do 1945 roku. Po II wojnie światowej obiekt został przejęty przez katolików i poświęcony. Działania wojenne nie uszkodziły budowli. Zniszczona została jednak spora część wyposażenia ruchomego. Przesiedleńcy z Buczacza przywieźli obraz Drogi Krzyżowej oraz krzyż umieszczony nad amboną. W latach 50-tych miejscowy rzemieślnik Józef Szełepko wykonał ołtarz główny i boczne. Obrazy, znajdujące się w kościele namalowała pani Kozłowska.