Rudno

Opis
Wieś Rudno (niem. Rauden) należy do jednych z najstarszych w powiecie nowosolskim. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od występującej w okolicy rudy darniowej. Pierwsze wzmianki o miejscowości pojawiły się w 1261 r., kiedy książę głogowski Konrad I zezwolił ówczesnemu właścicielowi wsi, rycerzowi Miśliborzowi (zwany Słupem) na dokonanie translokacji wsi na prawie niemieckim. Nadanie w tym czasie nowych praw świadczyć może o wcześniejszym powstaniu Rudna, które w połowie XIII wieku było już ukształtowaną wsią. Założona w układzie ulicówki miejscowość pozostawała we władaniu rycerskim prawdopodobnie do końca XIII w. Na początku XIV wieku Rudno było już własnością książęcą. W 1314 r. księżna głogowska Matylda (Mechtylda) sprzedała wieś klasztorowi magdalenek w Bytomiu Odrzańskim. Kolejna wzmianka o Rudnie pochodzi z 1485 r. Ponownie wieś wymienia się na początku XVII w. kiedy znalazła się w domenie ziemskiej rodziny Schönaichów z Siedliska. W tym czasie katoliccy mieszkańcy Nowej Soli przynależeli do parafii w Rudnie.

Miejscowy Kościół Parafialny p.w. św. Tadeusza Judy zbudowano w drugiej połowie XIII wieku. Wielokrotnie remontowany - XV, XVII, XVIII i XIX wieku. Kościół jest jednonawowy z węższym prezbiterium zamkniętym od wschodu trójbocznie. Od strony północnej znajduje się prezbiterium, od południa, przy nawie - kruchta z przybudówką będąca dolną częścią nieukończonej wieży. Nawa kryta jest stropem, prezbiterium pozornym sklepieniem, zakrystia sklepieniem kolebkowym , a przybudówka kolebkowo – krzyżowym. Podstawowy budulec kościoła stanowi kamień polny i ruda darniowa. W XIX wieku, pożar strawił dach kościoła, który odbudowano w pierwotnym kształcie , obniżono tylko pozorne sklepienie nad prezbiterium. Wyposażenie w większości barokowe z XVII i XVIII wieku. Koscioł otoczony jest murem kamiennym zapewne z XV wieku.
W 1774 r. w pobliżu kościoła wzniesiono jednokondygnacyjną, drewnianą dzwonnicę. W XIX w. pożar strawił dach kościoła, który ponownie odbudowano.

W końcu XVIII w. wzmiankowano istnienie we wsi dwóch wiatraków (w 1845 r. - 3). W połowie XIX stulecia Rudno wchodziło w skład majątków ziemskich książąt Schönaich Carolath - Beuthen, wieś liczyła 55 domów, 374 mieszkańców (170 katolików), posiadała szkołę ewangelicką. Miejscowa parafia katolicka obejmował swym zasięgiem wsie Lubieszów, Swobodę, Modrzycę, Kiełcz i Zwierzyniec. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i prawdopodobnie pozyskiwaniem miejscowej rudy. W 1933 r. dzierżawcą niewielkiego majątku ziemskiego była rodzina Lange. Pod koniec II wojny światowej w okolicy wsi wybudowano umocnienia polowe. 13 lutego 1945 r. doszło tutaj do potyczki niemieckiej kompanii piechoty z nacierającymi od strony Kożuchowa czołgami radzieckimi.